Altklarinet

De altklarinet komt niet zoveel voor, bij de wat grotere klarinetensembles kun je er wel eens eentje tegenkomen De klarinet is een blaasinstrument. In het orkest wordt de klarinet gerekend tot houtblazers. De klarinet bestaat uit een cilindrische holle pijp met gaten, waarvan sommige met de vingers worden afgedekt, en andere door een klep. De gaten die met de vingers worden afgedekt hebben vaak een ring (bril), waarmee weer andere kleppen juist open gaan als de vinger het gat bedekt. Het uiteinde loopt uit in een trechter. Hiermee wordt bereikt dat de akoestische impedantie van de buis beter aangepast is aan die van de lucht, en de klarinet meer geluid produceert (vooral bij de lage noten). Klarinetten worden meestal gemaakt van hout (vooral Ebbenhout) maar ook andere materialen als metaal en tegenwoordig kunststof worden wel gebruikt. De eigenlijke geluidsproductie vindt plaats in het mondstuk. De klarinettist m/v zet zijn tanden op het mondstuk en zijn onderlip tegen het riet dat tegen het mondstuk aan gebonden of geklemd is. Door nu lucht door het mondstuk te persen gaat het riet open, waarna de lipspanning (embouchure) het riet weer doet sluiten. Dit gaat een groot aantal keren per seconde, waardoor er geluid (en hopelijk muziek) gemaakt wordt. De middeleeuwse voorloper van de klarinet, als enkel-riet instrument, is de chalumeau. De uitvinder van de klarinet is waarschijnlijk Johann Cristoph Denner rond 1690 geweest. De meest gangbare klarinet is de Bes-klarinet, deze is ongeveer 66 cm lang. Vroeger werd voor iedere toonsoort een andere klarinet gebruikt (de klarinettist speelt feitelijk een greepschrift). Door de eeuwen heen is de klarinet steeds verder ontwikkeld. In Nederland wordt doorgaans het Böhm systeem van kleppen/brillen gebruikt. Duitsland en Oostenrijk zijn de laatste landen waar het (minder logische) Albert en Oehler systeem nog in zwang zijn.