Electrische Gitaar


electrische gitaarEen elektrische gitaar is een gitaar die doorgaans geen klankkast heeft en zijn geluid uiteindelijk produceert door een luidspreker. De trillingen van de stalen snaren worden opgepikt door elektromagnetische opnemers (pickups) die bestaan uit magneten en spoelen. De verstoringen van het magneetveld worden omgezet in elektrische stroom die via een kabel van de gitaar naar een versterker wordt geleid. Deze versterker zet het elektrische signaal uiteindelijk middels een luidspreker om in hoorbaar geluid. De vorm van de gitaar is nauwelijks van belang voor de uiteindelijke klank van de gitaar maar des te meer voor het speelgemak. Hoe minder geluid er van de trillende snaar wordt overgedragen op de 'body' van de gitaar, hoe langer een snaar kan blijven trillen. Dit lange doorklinken geeft mogelijkheden die een akoestische gitaar niet heeft. Elektrische gitaren zijn in drie groepen in te delen: -solid-body: de body is massief of uit twee gelamineerde delen opgebouwd en klankkastresonantie is totaal afwezig. Van rondzingen (feedback) heeft de solid-body minder last zodat ze beter geschikt is voor hoge geluidsniveaus. Deze gitaar levert meer sustain en hoge tonen. -semi-solid: een semi-akoestische gitaar, voorzien van een klankkast (met F-gaten), met daarin een massief stuk hout, en die qua klank het midden houdt tussen de twee andere varianten -hollow-body: is voorzien van een volwaardige klankkast. De klank wordt extra versterkt door een elektrische opnemer. Er zijn gitaristen die zelfs niet over deze variant willen praten (o.m. Andres Segovia) en het publiek nam het niet dat Bob Dylan, in 1965, het podium betrad met een elektrische Fender. Toch was haar opmars niet te stuiten o.m. omdat ze een aantal extra mogelijkheden biedt door de ongevoeligheid voor akoestische terugkoppeling (rondzingen) en door alle geluidseffecten die mogelijk zijn met het lang doorklinkende geluid. De uiteindelijke klankkleur van de elektrische gitaar wordt be�nvloed door: -de constructie en plaatsing van de opnemers -de plaats waar de snaren bespeeld worden (ten opzichte van de kam) -de effectapparatuur (allerlei bewust aangebrachte elektronische vervorming) -de versterkers en de luidsprekers -de snaren zelf -de akoestiek van de ruimte waarin je speelt -de kwaliteit en de lengte van de kabels -de gebruikte houtsoorten en de constructie van de piano Bekende bouwers van elektrische gitaren zijn o.a. Fender, Gibson, Gretsch en Rickenbacker. Yamaha wist als eerste Japanse producent een plaats op de markt te veroveren. Ze deden dat eerst door imitaties van akoestische Martin-gitaren te bouwen. Toen, einde jaren zestig, de belangstellling voor de akoestische gitaar verminderde, richtten ze zich op de elektrische variant en gingen de gitaren van o.m. Gibson, Les Paul en Fender kopi�ren. Alhoewel minder van kwaliteit waren ze plots betaalbaar voor een grote groep gitaristen en droegen de Japanners zo bij tot de popularisering van de muziek.